O vertrouwde verzen, die telkens weer van de ene
naar de andere taal zijn vertaald en honderd stromen
vormen, dwars door Europa dat aan woestijnvorming lijdt,
wanneer keren jullie nu eens terug naar de vertaalde loop,
stroomopwaarts tot de bron, en zelfs meer dan dat:
wanneer worden jullie weer eens regen, wolk, hemel
die jullie wording was? Wanneer keren jullie
nu eens op je schreden terug naar de bergtop
en gaan jullie stromen zonder krijgsgehuil
of bloedgeweld en bevloeien jullie alleen
nog leven en levenslust? Zeg mij maar eens, vriende,
wanneer komen jullie terug, verschoond van zonden,
op al wat jullie lazen op een ongelegen tijdstip
en wenden jullie je naar het grote land met honderd talen
en meer: naar het paradijs.
Miramar
—Oh versos amics que us van traduint
d’una en l’altra llengua i formeu cent rius
a través d’Europa que es torna un desert,
¿quan remuntareu el curs traduït
tornant a l’origen i molt més enllà:
tornant a ser pluja, al núvol, al cel
que us va veure néixer? ¿Quan retornareu,
desfent el camí, al cim de les serres,
fluint com fronteres sense esclats de sang,
sense crits de guerra, només irrigant
la vida i la festa? Digueu-me, estimats,
¿quan us girareu, rentant els pecats
de tantes lectures fetes a deshora,
cap al gran país de més de cent llengües,
cap al paradís?
